Wanneer is sprake van verjaring van een vordering?

Als een schuldeiser na jaren contact opneemt met een schuldenaar rijst de vraag of de schuldeiser de schuld nog wel kan innen. Dit wordt verjaring van de vordering genoemd. Soms kan er ondanks jaren tijdsverloop alsnog betaling worden afgedwongen. Wanneer dat het geval is, leest u hier.

Een geldvordering verjaart na het verloop van vijf jaar. Een gerechtelijke uitspraak waarin is bepaald dat u moet betalen, verloopt pas na twintig jaar. Wanneer een schuldeiser meer dan vijf jaar, en in geval van een vonnis meer dan 20 jaar, niets van zich heeft laten horen kan geen betaling meer worden afgedwongen. Er resteert een natuurlijke verbintenis. Dat houdt in dat er nog wel een verplichting is om te betalen maar deze verplichting kan juridisch niet meer worden afgedwongen. Als de schuldenaar ook nog geld krijgt van een schuldeiser dan kan een schuldeiser dus nog wel zijn schuld met de schuld van de schuldenaar verrekenen. Er is immers nog wel een verplichting om te betalen, alleen die verplichting kan niet meer worden afgedwongen als er sprake is van verjaring.

Om te voorkomen dat de vordering verjaart, moet een schuldeiser de vordering stuiten. Dit betekent dat een schuldeiser aan de schuldenaar laat weten dat hij (nog steeds) aanspraak maakt op betaling van de schuld. Verjaring kan op drie manieren worden gestuit:

• door een schriftelijke aanmaning of een mededeling waarin het recht tot nakoming wordt voorbehouden;
• door het starten van een gerechtelijke procedure;
• doordat de schuldenaar de vordering erkent.

 Als de schuldenaar heeft laten weten dat hij de vordering erkent, kan hij (in een later stadium) geen beroep op verjaring meer doen. Als erkenning wordt in ieder geval aangemerkt wanneer de schuldenaar:

• een verzoek om uitstel van betaling doet;
• een betalingsvoorstel doet;
• een betalingsregeling treft of een termijn betaalt.

 Twijfelt u of er sprake is van verjaring, neem dan contact op met BW Advocaten.